Petycja dotyczaca podjęcia prac legislacyjnych nad wprowadzeniem maksymalnych cen za metr kwadratowy nieruchomości
Szanowni Państwo,
W trybie...
Nie dajcie sobie tego wmówić
Do niedawna głównym wrogiem reform klimatycznych były korporacje, które przez lata blokowały je dezinformacją i...
Szare klocki, szklane klatki, depresyjne budynki niszczące ludzkiego ducha – krytykom architektury nowoczesnej nie brakuje...
W Polsce trwa uśmiechnięta czystka. A może nawet – kto wie? – aksamitna rabacja… Co prawda nie brak malkontentów,...
Znaczna część zachodniej lewicy tkwi w przeświadczeniu, że trzeba możliwie szybko dogadać się z Rosją. My ciągle powtarzamy, że to niemożliwe,...
B. Gajdzik, A. Janociński, A. Magiera: Jak się zakłada związek w instytucji kultury?
Tomasz Kozak: Na pohybel wielonarodowym wampirom. Jakiej popkultury potrzebuje lewica
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Jarosław Pietrzak: Napoleon, któremu o nic nie chodziło
Pani Przewodnicząca, Ekscelencje, głowy państw, szefowie rządów i inni reprezentanci rządów, dzień dobry.
Po pierwsze, rekomenduję jak najbardziej tę oto książkę Noama Chomsky'ego, jednego z najwybitniejszych intelektualistów Ameryki i świata, jedną z jego ostatnich prac: "Hegemonia albo przetrwanie: Amerykańskie dążenie do globalnej dominacji". To wspaniała praca, która pozwala zrozumieć świat dwudziestego wieku oraz to, co dzieje się obecnie, wreszcie rozpoznać największe zagrożenie planety: roszczenia hegemonii ze strony północnoamerykańskiego imperializmu zagrażają samemu bytowi ludzkiej rasy.
Nadal przestrzegamy przed tym zagrożeniem, wzywając lud amerykański i cały świat do powstrzymania tego zagrożenia, wiszącego nad naszymi głowami niczym Miecz Damoklesa. Planowałem odczytać fragmenty tej książki, ale ze względu na ograniczony czas poprzestanę na rekomendacji. Czyta się ją łatwo. To bardzo dobra książka. Madame, z pewnością jest pani z nią zaznajomiona...
(APLAUZ)
Książkę wydano po angielsku, po rosyjsku, po arabsku, po niemiecku [1].
Myślę, że pierwszymi, którzy powinni przeczytać tę książkę, są nasi bracia i siostry w Stanach Zjednoczonych, gdyż to w ich domu zagnieździło się zagrożenie. Diabeł jest w domu. Diabeł - diabeł we własnej osobie, jest właśnie w domu!
I przybył tu wczoraj!
(APLAUZ)
Wczoraj przybył tu diabeł. Tutaj, tu właśnie! I jeszcze dziś cuchnie siarką z trybuny, z której przemawiam.
Panie i panowie! Wczoraj na tę trybunę wstąpił prezydent Stanów Zjednoczonych, ów dżentelmen, którego pozwoliłem sobie określić mianem diabła. Wstąpił na nią, by przemawiać jakby cały świat do niego należał. Serio - jakby posiadał cały świat!
Sądzę, że powinniśmy wezwać psychiatrę, by zanalizował wczorajsze wystąpienie prezydenta Stanów Zjednoczonych. Jako rzecznik imperializmu, przybył, by zareklamować swe panaceum, bronić i chronić obecny wzorzec dominacji, wyzysku i grabieży dokonywanej na narodach świata.
To scenariusz godny filmu Alfreda Hitchcocka.
Zaproponuję nawet tytuł: "Diabelska recepta".
Tak jak rzecze Chomsky, dokładnie, do głębi, imperium amerykańskie robi wszystko, co w jego mocy, by utrwalić system dominacji. Nie możemy na to pozwolić. Nie możemy pozwolić na ugruntowanie się dyktatury światowej.
Wystąpienie ojca świata: cyniczne, załgane, pełne imperialistycznej hipokryzji, owej kierującej nimi żądzy kontrolowania wszystkiego.
Mówią, że chcą zaprowadzić demokratyczny model. Ale to demokratyczny model w ich rozumieniu. Elitarna pseudodemokracja, można rzec, bardzo oryginalna demokracja, narzucona ogniem i mieczem, bombami, rozgrzanym żelastwem.
Co za dziwna demokracja. Arystoteles i inni, których znajdziemy u korzeni demokracji, chyba by jej nie rozpoznali.
Jaki rodzaj demokracji zaprowadzają marines i bomby?
Prezydent Stanów Zjednoczonych rzekł nam wczoraj, tu właśnie, w tej izbie, cytuję: "Gdziekolwiek nie spojrzycie, usłyszycie ekstremistów twierdzących, że droga ucieczki od biedy i odzyskania godności prowadzi przez przemoc, terror i męczeństwo".
Gdzie by nie spojrzał, widzi ekstremistów. I ty, bracie mój - patrzy on na kolor twej skóry, i już wie, że jesteś ekstremistą. Evo Moralesie, wspaniały prezydencie Boliwii, on widzi w tobie dokładnie ekstremistę.
Imperialiści wszędzie widzą ekstremistów. Ale to nie tak - nie jesteśmy ekstremistami. Po prostu świat się budzi. Budzi się na dobre. I ludzie powstają.
Mam przeczucie, drogi dyktatorze świata, że reszta dni twego życia będzie niczym nocny koszmar, gdyż cała reszta z nas powstaje, wszyscy ci, którzy powstają przeciwko amerykańskiemu imperializmowi, krzyczą o równość, szacunek, samostanowienie narodów.
Nie ma sprawy, nazywaj nas ekstremistami, lecz powstajemy przeciwko imperium, przeciwko modelowi dominacji.
Rzekł pan prezydent: "Przybyłem przemawiać bezpośrednio do ludności Bliskiego Wschodu, by rzec jej, że mój kraj pragnie pokoju".
To prawda. Gdy przechadzasz się ulicami Nowego Jorku, Waszyngtonu, San Diego, San Antonio, San Francisco czy któregokolwiek innego miasta w USA, i zapytujesz ludzi, obywateli Stanów Zjednoczonych, czego chcą - czy pragną pokoju, odpowiedzą: YES.
Ale rząd nie chce pokoju. Rząd Stanów Zjednoczonych nie chce pokoju. Chce doić system wyzysku i grabieży, system hegemonii - poprzez wojnę.
Pragnie pokoju - a co dzieje się w Iraku? Co stało się w Libanie? W Palestynie? Co się dzieje? Co działo się przez ponad sto lat w Ameryce Łacińskiej i na świecie? I dlaczego grozi Wenezueli - śle jej nowe pogróżki, tak jak Iranowi?
Przemawiał do narodu libańskiego. Mówił, że wielu z was ujrzało swe domy i społeczności w krzyżowym ogniu. Jak cynicznym można się stać? Jakiż talent do łgarstwa w żywe oczy!
Bomby spadające na Bejrut, z precyzją co do milimetra - to jest ten krzyżowy ogień?
Rozumuje kategoriami westernu - jakby strzelano zza węgła i ktoś tam dostał się w krzyżowy ogień.
A to imperialistyczne, faszystowskie, ludobójcze imperium Izraela niczym dzika horda smaży w ogniu ludy Palestyny i Libanu. Oto co się zdarzyło - a słyszymy: "Cierpimy widząc zniszczone domostwa".
Prezydent Stanów Zjednoczonych przybył, by przemówić do narodów świata. Wziąłem ze sobą zapiski, gdyż dopiero rankiem czytałem jego oświadczenia. Widzę, że przemawiał do narodów Afganistanu, Libanu, Iranu. Zwrócił się do nich wszystkich bezpośrednio.
Zastanawialiście się, gdy prezydent Stanów Zjednoczonych zwrócił się do nich - co te narody świata rzekłyby mu, gdyby wstąpiły na trybunę? Co miałyby do powiedzenia?
Sądzę, że mam nieco rozeznania co do tego, co myślą narody południa, co myślą narody ciemiężone. Powiedziałyby: "Wracajcie do domu, jankescy imperialiści!". Myślę, że to właśnie rzekłyby, gdyby otrzymały mikrofon i gdyby mogły jednym głosem zwrócić się do amerykańskich imperialistów.
I oto dlaczego, Pani Przewodnicząca, koledzy i przyjaciele, w ubiegłym roku przybyliśmy do tej sali tak jak czyniliśmy to przez ostatnie osiem lat, i powiedzieliśmy coś, co się potwierdziło - potwierdziło się w całej pełni.
Nie sądzę, by ktokolwiek na tej sali był w stanie bronić systemu. Przyjmijmy to do wiadomości - bądźmy uczciwi. System Narodów Zjednoczonych, powstały po drugiej wojnie światowej, zawalił się. Jest bezwartościowy.
Ach tak, dobrze jest się spotkać raz do roku, zobaczyć się nawzajem, przedstawić oświadczenia i przygotowywać wszelkiego rodzaju długie dokumenty, posłuchać dobrych przemówień, jakie wczoraj wygłosił Evo, czy prezydent Lula. Tak, dobrze.
Mnóstwo przemówień - długo słuchaliśmy choćby prezydenta Sri Lanki czy prezydentowej Chile.
Ale całe nasze zgromadzenie zamieniło się w ledwie izbę debat. Jesteśmy bezsilni, nie mamy sił, by wpłynąć jakkolwiek na okropną sytuację świata. To dlatego Wenezuela raz jeszcze proponuje, tutaj, dziś, 20 września, ustanowienie Organizacji Narodów Zjednoczonych na nowo.
Madame! W ubiegłym roku przedstawiliśmy cztery skromne propozycje - czując, że mają kluczowe znaczenie. Musimy przyjąć do wiadomości naszą odpowiedzialność - nasze głowy państw, nasi ambasadorowie, nasi reprezentanci - musimy podjąć nad nimi dyskusję.
Po pierwsze: rozrost, o którym Lula mówił tu wczoraj - rozrost Rady Bezpieczeństwa, zarówno jeśli idzie o stałych, jak i o niestałych członków. Nowe kraje rozwinięte i kraje rozwijające się, kraje Trzeciego Świata, muszą otrzymać status stałego członka. To po pierwsze.
Po drugie: skuteczne sposoby odnoszenia się i rozwiązywania konfliktów na świecie, oraz jawność decyzji.
Po trzecie: natychmiastowe anulowanie - o co wzywają wszyscy - antydemokratycznego mechanizmu, jakim jest veto, veto wobec decyzji podejmowanych przez Radę Bezpieczeństwa.
Podam ostatni przykład. Jest nim niemoralne veto Stanów Zjednoczonych, które pozwoliło Izraelczykom bezwstydnie niszczyć Liban. Na naszych oczach, w obecności nas wszystkich, zablokowano rezolucję Rady.
Po czwarte: musimy wzmocnić, jak mówiliśmy zawsze, rolę i siłę sekretarza generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Wczorajsze przemówienie sekretarza generalnego to na dobrą sprawę pożegnanie. Przyznał, że przez ostatnie dziesięć lat sprawy jeszcze się pokomplikowały: głód, bieda, przemoc, łamanie praw człowieka - to wszystko uległo pogorszeniu. To przerażające konsekwencje załamania się systemu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz amerykańskich roszczeń do hegemonii.
Madame! Kilka lat temu Wenezuela postanowiła rozpętać bitwę w Organizacji Narodów Zjednoczonych, uznając je, jako ich członek, za trybunę naszego głosu i naszego toku rozumowania.
Nasz głos - niezależny głos reprezentanta godności, poszukiwania pokoju i przewartościowania systemu międzynarodowego; głos, który oskarża hegemonistyczną siłę na tej planecie o prześladowania i agresję.
To dlatego Wenezuela odkryła swą twarz - dom Bolivara ubiega się o status niestałego członka Rady Bezpieczeństwa.
Popatrzmy... Ze strony rządu amerykańskiego miał miejsce otwarty atak, niemoralny atak, mający uniemożliwić Wenezueli start w wyborach na niestałego członka Rady Bezpieczeństwa.
Imperium boi się prawdy i niezależnego głosu. Nazywają nas ekstremistami - lecz to oni są nimi.
Chciałbym podziękować wszystkim krajom, które życzliwie zadeklarowały poparcie dla Wenezueli, mimo iż głosowanie jest tajne i nie ma potrzeby ujawniania go.
Lecz odkąd imperium otwarcie zaatakowało, przekonanie wielu krajów jedynie się wzmocniło. Ich poparcie umacnia zaś nas.
Cały blok Mercosur wyraził swe poparcie, nasi bracia w Mercosur. Wenezuela, tak jak Brazylia, Argentyna, Paragwaj i Urugwaj jest pełnoprawnym członkiem Mercosuru.
Także inne kraje, tj. Wspólnota Karaibska (Caricom) [2] i Boliwia wyraziły poparcie dla Wenezueli. Liga Arabska, cała Liga Arabska obwieściła swe poparcie. I jestem niesamowicie wdzięczny światu arabskiemu, naszym arabskim braciom, naszym karaibskim braciom, oraz Unii Afrykańskiej. Swe poparcie dla Wenezueli wyraziła niemal cała Afryka, jak również takie kraje jak Rosja i Chiny, oraz wielu innych.
Gorąco dziękuję wam wszystkim w imieniu Wenezueli, w imieniu naszego ludu, oraz w imię prawdy, gdyż Wenezuela, mając miejsce w Radzie Bezpieczeństwa, wyrażać będzie nie tylko własne myśli, lecz stanie się głosem wszystkich narodów świata, i będzie bronić godności i prawdy.
Pani Przewodnicząca! W związku z tym wszystkim, sądzę, że są powody do optymizmu. Poeta rzekłby, że to powody, by być "bezbronnie optymistycznym", gdyż pośród zawieruchy wojen, bomb, agresji, wojny prewencyjnej, zagłady całych narodów, dojrzeć można jutrzenkę Nowej Ery.
To era, o której mówił Silvio Rodriguez, że daje się narodzić sercu. Są inne drogi dla myśli. Są młodzi, którzy rozumują inaczej. I to widać na przestrzeni ostatniej dekady. Wykazała ona, że założenie o końcu historii jest absolutnie fałszywe - tak samo obnażony został fałsz Pax Americana i ustanowienia kapitalistycznego, neoliberalnego świata. Widać już, że system ten generuje coraz większą biedę. Kto jeszcze w niego wierzy?
Tym, co musimy uczynić dziś, jest określenie przyszłości świata. Jutrzenka już wychynęła. Spójrzcie na ten brzask - w Afryce, Europie, Ameryce Łacińskiej, Oceanii. Chcę, by wyostrzyły się kontury tej optymistycznej wizji.
Musimy umocnić samych siebie, naszą wolę walki, naszą świadomość. Musimy zbudować nowy, lepszy świat.
Wenezuela przyłącza się do tej walki - oto dlaczego spotykamy się z pogróżkami. USA zdążyły już zaplanować, sfinansować i przeprowadzić pucz w Wenezueli, i nadal wspierają próby puczu - w Wenezueli i nie tylko.
Prezydent Michelle Bachelet [3] przypomniała nam dosłownie przed chwilą o przerażającym morderstwie byłego ministra spraw zagranicznych, Orlando Leteliera [4].
Dodam jedno: sprawcy tej zbrodni pozostają na wolności. Był też inny przypadek, gdzie pośród ofiar znalazł się również obywatel amerykański - był Amerykaninem, tak jak i sprawcy. To byli siepacze, terroryści z CIA.
Musimy w tej izbie przypomnieć, że dosłownie za parę dni minie kolejna rocznica. Minie trzydzieści lat, odkąd w potwornym ataku terrorystycznym na samolot linii Cubana de Aviacion zginęły 73 niewinne osoby.
I gdzie jest największy terrorysta na tym kontynencie, który wziął odpowiedzialność za wysadzenie tego samolotu? Spędził kilka lat w więzieniu w Wenezueli. Ale dzięki CIA i dostojnikom rządowym pozwolono mu uciec - żyje teraz tu, w tym kraju, chroniony przez rząd.
Był skazany. Przyznał się do zbrodni. Ale rząd amerykański uznaje podwójne standardy. Gdy chce, wspiera terroryzm.
Należy rzec, że Wenezuela jest całkowicie oddana sprawie zwalczania terroryzmu i przemocy. Należymy do narodów walczących o pokój.
Terrorysta, którego tu się chroni, nosi nazwisko Luis Posada Carriles. Także inni okropnie zepsuci ludzie, którzy uciekli z Wenezueli, żyją tu, korzystając z ochrony: grupa, która podłożyła ładunki wybuchowe w różnych ambasadach, która podczas puczu mordowała ludzi. Porwali mnie, chcieli mnie zabić, lecz wierzę w Boga, który zstąpił i nasz naród wyszedł na ulice, tak jak armia. Dlatego jestem tu dziś.
Lecz ludzie, którzy stali na czele puczu, są teraz w tym kraju, a rząd amerykański udziela im schronienia. Oskarżam zatem rząd amerykański o wspieranie terrorystów i o całkowicie cyniczny dyskurs.
Wspomnijmy o Kubie. Tak, byliśmy tam dosłownie kilka dni temu. Dopiero co stamtąd szczęśliwie wróciliśmy.
Ujrzeliście tam narodziny Nowej Ery. Szczyt państw niezaangażowanych przyjął historyczną rezolucję. To przełomowy dokument. Bez obaw, nie zamierzam go odczytywać...
Lecz uchwalono cały pakiet rezolucji, przyjętych po otwartej debacie, w sposób jawny - przy obecności ponad 50 głów państw. Przez kilka tygodni Hawana była stolicą południa, i nadaliśmy po raz kolejny nową dynamikę państwom niezaangażowanym.
Jeśli mogę was o coś poprosić, towarzysze, bracia i siostry, poproszę was o dobrą wolę, by nadać Ruchowi Państw Niezaangażowanych dość dynamiki, by mogła narodzić się Nowa Era, by zapobiec hegemonii i dalszym postępom imperializmu.
Jak wiecie, Fidel Castro pozostanie przez następne trzy lata przewodniczącym tego ruchu, i możemu mu zaufać, że będzie przewodził mu bardzo skutecznie.
Mówili: "Och, Fidel umiera". Lecz cóż za pech, nie umarł. Nie tylko żyje, ale z powrotem nałożył swój zielony mundur, i przewodzi niezaangażowanym.
Więc, drodzy koledzy, Pani Przewodnicząca, narodził się nowy, silny ruch, ruch południa. Jesteśmy mężami i niewiastami południa.
Tym dokumentem, tymi ideami, tą krytyką, pozwolę sobie zakończyć. Książkę zabieram ze sobą. Ale pamiętajcie - polecam ją nader gorąco jak i nader pokornie wam wszystkim.
Pragniemy idei, które ocalą naszą planetę od zagrożenia imperialistycznego. I miejmy nadzieję - w tym właśnie stuleciu, już niedługo, ujrzymy to, ujrzymy Nową Erę, świat pokoju dla naszych dzieci i wnuków, oparty o fundamentalne pryncypia Organizacji Narodów Zjednoczonych - odnowionej Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Może trzeba zmienić siedzibę. Może trzeba umieścić Organizację Narodów Zjednoczonych gdzie indziej, w jakimś mieście na południu. Proponujemy: w Wenezueli.
Mój osobisty lekarz musiał pozostać na pokładzie samolotu. Szef ochrony musi czekać w zamkniętym na klucz samolocie. Żadnemu z nich nie pozwolono przybyć na obrady ONZ i w nich uczestniczyć. To kolejne nadużycie, nadużycie siły ze strony Diabła. Cuchnie tu siarką, lecz Bóg jest z nami, a ja łączę się z wami wszystkimi.
Niech Bóg nas wszystkich błogosławi. Dobrego dnia!
Przypisy:
[1] Także po polsku (przyp. tłum.)
[2] Karaibska Wspólnota i Wspólny Rynek powstała 1 sierpnia 1973 r. Pierwszymi sygnatariuszami układu były: Barbados, Jamajka, Gujana oraz Trynidad i Tobago. W późniejszym okresie dołączyły: Antigua i Barbadua, Bahamy, Belize, Dominika, Grenada, Haiti, Montserrat (terytorium zależne Wielkiej Brytanii), Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyny oraz Surinam. CARICOM ma też pięciu członków stowarzyszonych i siedmiu obserwatorów. (przyp. tłum.)
[3] Verónica Michelle Bachelet Jeria (ur. 29 września 1951 w Santiago). Prezydent Chile od 11 marca 2006 r. Pierwsza kobieta na stanowisku prezydenta w tym kraju. (przyp. tłum.)
[4] Orlando Letelier del Solar został 21 września 1976 r. zamordowany w Waszyngtonie przez agentów osławionej DINA, chilijskiej tajnej policji w okresie dyktatorskich rządów Augusto Pinocheta Ugarte. (przyp. tłum.)
tłumaczenie: Paweł Michał Bartolik
Polskie tłumaczenie przemówienia ukazało się na stronie Viva Palestyna. Tytuł pochodzi od tłumacza.
