Nie dajcie sobie tego wmówić
Do niedawna głównym wrogiem reform klimatycznych były korporacje, które przez lata blokowały je dezinformacją i...
Szare klocki, szklane klatki, depresyjne budynki niszczące ludzkiego ducha – krytykom architektury nowoczesnej nie brakuje...
W Polsce trwa uśmiechnięta czystka. A może nawet – kto wie? – aksamitna rabacja… Co prawda nie brak malkontentów,...
Znaczna część zachodniej lewicy tkwi w przeświadczeniu, że trzeba możliwie szybko dogadać się z Rosją. My ciągle powtarzamy, że to niemożliwe,...
B. Gajdzik, A. Janociński, A. Magiera: Jak się zakłada związek w instytucji kultury?
Tomasz Kozak: Na pohybel wielonarodowym wampirom. Jakiej popkultury potrzebuje lewica
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Jarosław Pietrzak: Napoleon, któremu o nic nie chodziło
Skąd więc ta wrogość do związkowców? Gdyby wsłuchać się w dominujący przekaz medialny i polityczny, okazałoby się, że związki zawodowe stanowią balast dla rozwoju gospodarczego. Są reliktem minionej epoki, hamulcem na drodze do stworzenia z Polski konkurencyjnej, nowoczesnej gospodarki. Ich postulaty wyższej płacy minimalnej, ograniczenia umów śmieciowych, bardziej stabilnego zatrudnienia przedstawia się jako nierealne, utopijne czy komunistyczne. Zgodnie z panującą narracją powtarzaną przez dyżurnych ekspertów, pracodawców i polityków największych partii warunki pracy obiektywnie muszą się pogarszać, rozwarstwienie zarobków musi rosnąć, stabilność zatrudnienia musi być coraz mniejsza i powinniśmy być gotowi, aby pracować dłużej za mniejsze pieniądze. Tutaj nie ma alternatywy – powtarzają Henryka Bochniarz, Marek Goliszewski, Donald Tusk, Vincent Rostowski za Margaret Thatcher. Związki zawodowe są przeszkodą, bo przeciwstawiają się tym koniecznym zmianom.
Nawet osoba niezorientowana w realiach ekonomicznych mogłaby się zadziwić taką drogą rozumowania. Wszak świat się rozwija, pojawiają się nowe technologie, rośnie wydajność pracy, a nawet słyszymy, że od lat jesteśmy „zieloną wyspą”. Dlaczego więc mamy żyć skromniej, biedniej, mniej stabilnie? Trudno nam przecież uwierzyć, że niestabilna, źle płatna praca jest dla nas czymś pożądanym.
Mimo to polskie elity, na czele z Leszkiem Balcerowiczem, czynią wiele, aby przekonać społeczeństwo do tej kuriozalnej idei. Wbrew prawom ekonomii, podstawom polityki społecznej, zdrowemu rozsądkowi, danym międzynarodowym. Wszak najlepsze wskaźniki PKB, długu, deficytu, zatrudnienia, jakości życia, konkurencyjności, rozwoju technologicznego mają kraje o najwyższym poziomie uzwiązkowienia, największej roli związków zawodowych, najbardziej rozbudowanych prawach pracowniczych. Najbardziej rozwinięte, najbogatsze i najnowocześniejsze są kraje skandynawskie, gdzie do związków zawodowych należy 70% pracowników, a nie Polska, Słowacja czy Litwa, gdzie uzwiązkowienie nie przekracza 20%.
Kilka tygodni temu w programie „Debata Trójstronna” emitowanym w Telewizji Publicznej wiceszef Business Centre Club Zbigniew Żurek pozwolił sobie na zaskakujący w swojej szczerości bon mot: „Dla pracodawców najlepiej by było, gdyby pracownicy pracowali 24 godziny na dobę i nie pobierali żadnego wynagrodzenia”. Związki zawodowe są potrzebne chociażby po to, aby marzenie lidera pracodawców nigdy się nie zrealizowało. Warto też zwrócić uwagę, że typ myślenia Żurka i jego sojuszników już kiedyś dominował – 100-200 lat temu, w epoce dzikiego kapitalizmu, w której związki zawodowe nie istniały. Polscy pracodawcy tęsknią za epoką, w której nie było demokracji, podstawowych praw pracowniczych, powszechnego systemu emerytalnego. To oni są reliktem przeszłości.
Związki zawodowe wbrew rządowi i pracodawcom chcą łączyć rozwój technologiczny z rozwojem społecznym. Na tym polega przecież postęp cywilizacyjny. Atak na związkowców i dezawuowanie ich roli w oczach opinii publicznej ma konkretny cel i nie jest nim poprawa warunków życia społeczeństwa. Chodzi o usunięcie ostatniej przeszkody na drodze do pełnej samowoli pracodawców. Nie można na to pozwolić. Pracujmy 8, a w przyszłości 7 albo 6 godzin na dobę za godne, stabilnie wypłacane wynagrodzenie. Wykorzystujmy rozwój gospodarczy dla celów społecznych, a nie wzrostu zysków wąskich elit biznesu. Brońmy związków zawodowych, bo bez nich spotka nas cywilizacyjny i społeczny regres.
Piotr Szumlewicz
Artykuł pochodzi z zerowego numeru "Dziennika Trybuna".
