Petycja dotyczaca podjęcia prac legislacyjnych nad wprowadzeniem maksymalnych cen za metr kwadratowy nieruchomości
Szanowni Państwo,
W trybie...
Nie dajcie sobie tego wmówić
Do niedawna głównym wrogiem reform klimatycznych były korporacje, które przez lata blokowały je dezinformacją i...
Szare klocki, szklane klatki, depresyjne budynki niszczące ludzkiego ducha – krytykom architektury nowoczesnej nie brakuje...
W Polsce trwa uśmiechnięta czystka. A może nawet – kto wie? – aksamitna rabacja… Co prawda nie brak malkontentów,...
Znaczna część zachodniej lewicy tkwi w przeświadczeniu, że trzeba możliwie szybko dogadać się z Rosją. My ciągle powtarzamy, że to niemożliwe,...
Mariusz Urbanek: Wszechstronnie niewygodny Różewicz
B. Gajdzik, A. Janociński, A. Magiera: Jak się zakłada związek w instytucji kultury?
Paweł Jędral: Diuna jak Palestyna
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Jarosław Pietrzak: Napoleon, któremu o nic nie chodziło
W kwestii tej jednak są strony, które milczeniem pominąć nie mamy prawa. Przeszłość w spuściźnie pozostawiła wiele przesądów dzikich, a zawsze przeciw interesowi naszej klasy wymierzonych. Jeden z nich pocieszać ma żyjących, że wytrzebieni ich koledzy miejsca przy warsztatach im ustępując konkurencję zmniejszają, a tym podnoszą zarobek. Drugi – to patriotów spuścizna: w starciach politycznych, w zmianach panujących dynastii i granic państw daje on nadzieję lepszej przyszłości. Inne, będące rezultatem rozmaitych spaczeń i pojęć, do jednego sprowadzają się określenia: bodaj gorsze – byle nowsze.
Nie mówimy już o moralnej wartości pierwszego przesądu: pragnąć śmierci innych, by łatwiej zarobkować. Jakaż to rozpacz tak haniebnie wywołuje myśli? Ależ stokroć lepiej wytępić pasożytów, co przywłaszczywszy sobie dziewięć dziesiątych naszą pracą nagromadzonych bogactw, nie pracując – toną w zbytkach, gdy nam, robotnikom, brak chleba; lepiej im kopać groby niż pragnąć śmierci tych, co krwawą jak my pracą zarabiają na kęs czarnego chleba. Wreszcie, gdy wojna pochłonie setki tysięcy młodych i silnych robotników, produkcja kraju zubożeje na całą wartość stwarzanych przez nich bogactw, wszystko zdrożeje, a choć i więcej za pracę zapłacą, drożej kosztować będzie życie i w rezultacie nie więcej każdy otrzyma nad to, co mu napędzenie niezbędnych potrzeb życia wystarczy.
Pozory swobody autonomicznej, jakimi pociągnąć chcą nas zwolennicy Austrii, są tylko blichtrem i fałszem. Że szlachcie chce się Habsburgów, nas to bynajmniej nie dziwi – pod ich berłem ma ona większą wolność, większe prawa i samodzielność w rozporządzaniu losem podwładnego ludu – nas zaś tam Czekaja nie mniej dotkliwe baty. Galicję systematycznie co lat 3 nawiedzają głody, a wszak ziemia tam żyzna i taka to ta błoga Austria, do której modlić się nam każą kapłani szlacheckiej polityki!
I w ogóle zewnętrznej polityki unikać nam należy jak grząskich trzęsawisk, w nich bowiem niejedna ugrzęzła sprawa, co służyć miała za przedsionek naszej wolności. I nas los taki nie minie. Baczność więc!
Gdy pobudka wojenna i pośród nas zabrzmi, my na naszych pozostaniemy stanowiskach, upominając masy, by zachowały spokój, gdy zaś zapał walki im się udzieli, gdy i one ruszać się poczną, wówczas my zespolimy się z nimi, by nie dopuścić politycznych szalbierzy do uzyskania tej siły dla ich nikczemnych celów. Jeżeli chcą iść, choć to i przedwczesne, my im przodować będziemy. Niech idą, ale z nami pod naszym sztandarem!!!
Proletariat
Powyższy tekst z pochodzi 2 numeru „Proletariatu” – organu Międzynarodowej Socjalno-Rewolucyjnej Partii, z roku 1883, wydawanego przez działaczy tzw. I Proletariatu.
Tekst ukazał się na stronie kampanii Historia Czerwona i Czarno-Czerwona: www.facebook.com/HistoriaCzerwona.
