Artur Troost: Reakcjonizm architektoniczny - zawoalowana ofensywa skrajnej prawicy
Szare klocki, szklane klatki, depresyjne budynki niszczące ludzkiego ducha – krytykom architektury nowoczesnej nie brakuje... [4]
Przemysław Wielgosz: Aksamitna rabacja?
W Polsce trwa uśmiechnięta czystka. A może nawet – kto wie? – aksamitna rabacja… Co prawda nie brak malkontentów,... [1]
Górska: Zachodnią lewicę charakteryzuje naiwny pacyfizm. W Razem jesteśmy realistami
Znaczna część zachodniej lewicy tkwi w przeświadczeniu, że trzeba możliwie szybko dogadać się z Rosją. My ciągle powtarzamy, że to niemożliwe,... [41]
Jarosław Urbański: John Deere i rolnicze blokady
Ostatnie protesty rolników budziły skojarzenia z czasami Andrzeja Leppera. To z pewnością największa mobilizacja rolników od czasów wejścia Polski do... [1]
George Monbiot: Populizm agrarny. Skrajna prawica przejmuje protesty rolników
Skrajnie prawicowe ugrupowania w całej Europie cynicznie wykorzystują dolę rolników i ich sprzeciw do budowania własnego poparcia. Przekonują, że... [1]
Patrycja Wieczorkiewicz: Istnieją formy dyskryminacji mężczyzn ze względu na płeć
[polemika z Piotrem Wójcikiem]
Płeć nie jest ani jedynym, ani najważniejszym źródłem dyskryminacji, opresji, wyzysku. Ale czy może nim być –... [4]
Więcej...
B. Gajdzik, A. Janociński, A. Magiera: Jak się zakłada związek w instytucji kultury?
Andrzej Frączysty: Czym zajmuje się Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”? Czy to „tylko” teatr?
Bartosz Gajdzik: To... [0]
Lech Nijakowski: Koniec świata w popkulturze
My, interpretatorzy, wydobywamy z filmu dodatkowe sensy, ale ludzie idą do kina, żeby zobaczyć, jak zombie jedzą mózgi
Motyw „końca świata,... [0]
Tomasz S. Markiewka: Zapomniana sztuka wypoczynku
Publiczna propaganda czasu wolnego powinna polegać nie na wtłaczaniu nam jakiejś ideologicznej papki, ale stworzeniu przez państwo ogólnych warunków... [0]
Tomasz Kozak: Na pohybel wielonarodowym wampirom. Jakiej popkultury potrzebuje lewica
„Fantomas” Julio Cortázara powstaje z zawieruchy, której kolejne fale cyklicznie rozbijają się o znieczulicę naszpikowaną fetyszami... [0]
Więcej...
Agnieszka Wiśniewska: Kos. Bohater z podręcznika, który został ziomkiem
„Kos” to kino zemsty. Okrutnej. A właściwie dwóch – chłopów na panach oraz Polaków na uciskających ich Rosjanach. Jest rok 1794,... [0]
Galopujący Major: "1670" - serial, który może odmienić polską telewizję
Żarty z teorii skapywania, dziedziczenia majątku, obniżania podatków, chciwości, niechęci do redystrybucji – to wszystko jest pewną... [1]
Jarosław Pietrzak: Napoleon, któremu o nic nie chodziło
Najdziwniejsze w Napoleonie Ridleya Scotta jest to, że jest to film całkowicie wypłukany z polityki.
Nie należę do tych, którym nic się w tym... [0]
Agnieszka Wiśniewska: „Chłopi” kontra „Chłopki”
Film „Chłopi” nie ma sensu. Pod pretekstem adaptacji powieści Reymonta sięgnięto po znane obrazy i skupiono się na kobiecie, bo dziś tak... [0]
Więcej...
Przemysław Wielgosz: Syndrom chińsko-atlantycki
[2014-10-13 22:12:38]
Po wyborze premiera Donalda Tuska na przewodniczącego Rady Europejskiej pojawiły się głosy mówiące, że wyjazd lidera Platformy Obywatelskiej do Brukseli nie będzie żadną rejteradą z z lokalnego pola bitwy, które coraz bardziej usuwa się mu spod nóg, ale sposobnością do odzyskania pozycji i odbudowy zaufania własnego elektoratu. Zmęczeni i zrezygnowani wyborcy PO podbudowani europejską nominacją i towarzyszącym jej międzynarodowym uznaniem dla Tuska mieliby na powrót uwierzyć w siłę, skuteczność, sprawczość i sukces jego ekipy. Takie rozumowanie jest błędne bo ignoruje zaściankowy charakter polskiej sceny publicznej, na której tzw. światowe sukcesy nie mają większego znaczenia. Dlatego wbrew nadziejom, że przeprowadzka do Brukseli zrewitalizuje wizerunek Tuska, nie będzie ona miała wpływu na poprawę pozycji PO w rywalizacji dwóch największych partii prawicowych w Polsce. Polska klasa polityczna, także za sprawą „proeuropejskiej" polityki (czy raczej postpolityki) uprawianej przez obecny rząd, kompletnie nie interesuje się projektem unijnym, którego przyszłość właśnie się waży. Wspólną Europę traktuje się w Polsce co najwyżej jako dojną krowę, pole dla załatwiania partykularnych interesów (wyraża się to w pytaniach w stylu „co Tusk załatwi dla Polski?") lub miejsce na polityczną emeryturę. Pytania o to jaka ma być Unia zbywa się zwykle wzruszeniem ramion, tak jakby to nie była nasza sprawa.
Dlatego zapewne znacznie większe emocje budzi u nas NATO i tzw. opcja atlantycka czyli marzenie o wyjątkowych, strategicznych stosunkach z z Waszyngtonem na modłę tych, które od dekad zapewniają wsparcie finansowe i bezkarność Izraelowi, a które w oczywisty sposób kolidują z z wizją samodzielnej polityki zagranicznej UE. Od dawna, przy różnych okazjach przekonujemy się, że w oczach głównych uczestników polskiego życia publicznego geopolityka jako dziedzina potęgi państwowej dzierży prymat nad polityką jako dziedziną samostanowienia ludu. Trudno nie uznać tego stanu rzeczy za symptom znaczący i bardzo niepokojący zarazem.
Tymczasem ani żałosne skomlenie o bazy NATO w Polsce, ani nadymanie wojennego balona napełnionego mieszaniną strachu i pogardy wobec Rosji nie zmienią faktu, że prawdziwym zagrożeniem dla Europy są europejskie elity i unijne instytucje przez nie kontrolowane.
Im większa i powszechniejsza jest kontestacja neoliberalnej konstrukcji europejskiej wśród obywateli państw UE, wyrażona ostatnio w niskiej frekwencji podczas wyborów do unijnego parlamentu, tym jaśniej widać, że deficyt demokracji w Europie stanowi prawdziwą bombę z z opóźnionym zapłonem umieszczoną w samym jej sercu. Co gorsza, zarządzanie trwającym już 7. rok kryzysem nie przyniosło żadnych pozytywnych efektów poza tymi, które odczuli odpowiedzialni za jego wywołanie. Stagnacja gospodarcza, wysokie bezrobocie, zdławienie inwestycji, destabilizacja stosunków pracy i pauperyzacja coraz większych rzesz pracowników to jak dotąd jedyne wymierne efekty polityk zaciskania pasa narzucanych społeczeństwom najbardziej dotkniętym gospodarczą zapaścią. Efekty, dodajmy, oczywiste, bo przecież to te same polityki, tyle że rozłożone w czasie i mniej brutalne, doprowadziły do kryzysu. Realizowano je w poszczególnych krajach już od lat 80., a w ramach projektu europejskiego od czasu traktatu z z Maastricht z z 1992 r.
Kryzys stał się pretekstem do demontażu nielicznych elementów demokratycznej kontroli wbudowanych dotychczas w konstrukcję unijną. Rujnujący Grecję i Portugalię dyktat Trojki okazać się może problemem znacznie mniejszym niż systemowe rozwiązania w rodzaju Europejskiego Mechanizmu Stabilizacyjnego, w ramach którego w imię skuteczności finansowej de facto odbiera się państwom strefy euro możliwość prowadzenia polityki gospodarczej uwzględniającej potrzeby obywateli. Europejski kapitalizm korzystając z z posiadanych przez siebie możliwości wpływu w postaci gigantycznego lobbingu niezrównoważonego mechanizmami kontroli społecznej, bez specjalnych ogródek bierze rozbrat z z demokracją uznając ją za zawalidrogę w realizacji wymogów nieograniczonej akumulacji. Tendencja ta uzyskuje dziś potężne wzmocnienie w postaci planów Transatlantyckiego Porozumienia w dziedzinie Handlu i Inwestycji (TTIP).
Negocjowane w tajemnicy przed obywatelami, ale z z licznym udziałem przedstawicieli biznesu Porozumienie może położyć podstawy pod nowy ustrój, przekształcając w system to, co dotąd było jedynie dominującą polityką. Jego istotą ma być anulowanie zdobyczy społecznych, takich jak prawa pracownicze, usługi publiczne, zabezpieczenia socjalne, wymogi ekologiczne w imię zwiększenia dynamiki nie tyle wzrostu gospodarczego, co generowania zysków. Tworząc geopolityczną przeciwwagę dla gospodarek wschodzących, w tym szczególnie Chin, TTIP zarazem otwiera pole dla naśladowania tych ostatnich w sferze praktyk gospodarczych i reżimu stosunków pracy. Euroamerykański biznes już do dawna wzdycha do swobód jakimi cieszy się jego chiński odpowiednik. Wobec niepowodzeń prób rozruszania gospodarki coraz większego znaczenia nabiera dlań możliwość zwiększania wyzysku i skutecznego obezwładniania siły roboczej, a zatem to w czym kapitalizm made in China jest najlepszy. Jeżeli obywatele Europy nie będą przeszkadzać w negocjacjach TTIP, model chiński ma szansę stać się europejską i północnoamerykańską rzeczywistością.
Przemysław Wielgosz
Artykuł pochodzi z wrześniowego numeru "Le Monde diplomatique - edycja polska".
|
lewica.pl w telefonie
Czytaj nasze teksty za pośrednictwem aplikacji LewicaPL dla Androida:
-
25 LAT POLSKI W NATO(WSKICH WOJNACH)
- Warszawa, ul. Długa 29, I piętro, sala 116 (blisko stacji metra Ratusz)
- 13 marca 2024 (środa), godz. 18.30
-
Poszukuję
-
Partia lewicowa na symulatorze politycznym
- Discord
- Teraz
-
Historia Czerwona
-
Discord Sejm RP
- Polska
- Teraz
-
Szukam książki
-
Poszukuję książek
-
"PPS dlaczego się nie udało" - kupię!!!
- Lca
-
Podpisz apel przeciwko wprowadzeniu klauzuli sumienia w aptekach
- https://naszademokracja.pl/petitions/stop-bezprawnemu-ograniczaniu-dostepu-do-antykoncepcji-1
-
Szukam muzyków, realizatorów dźwięku do wspólnego projektu.
- wszędzie
- zawsze
Więcej ogłoszeń...
29 marca:
1826 - Urodził się Wilhelm Liebknecht, niemiecki polityk, socjaldemokrata, jeden z założycieli SPD oraz ojciec późniejszych działaczy lewicowych, Karla i Theodora.
1917 - Rosyjski rewolucyjny Rząd Tymczasowy wydał deklarację w sprawie niepodległości Polski.
1943 - W USA wprowadzono reglamentację mięsa, masła i sera.
1973 - Ostatni amerykańscy żołnierze opuścili terytorium Wietnamu.
1998 - Wybory parlamentarne na Ukrainie wygrali komuniści.
2004 - W Irlandii - jako pierwszym kraju na świecie - wprowadzono całkowity zakaz palenia w pubach i restauracjach.
2008 - W Słupsku i Redzikowie doszło do protestów przeciwko instalacji w Polsce amerykańskiej tarczy antyrakietowej.
2008 - W Paryżu zmarł Emanuel Mink, pseud. Mundek, polski działacz komunistyczny, stolarz, uczestnik hiszpańskiej wojny domowej oraz francuskiego ruchu oporu w czasie II wojny światowej. Honorowy obywatel demokratycznej Hiszpanii.
?