System pomocy społecznej w Polsce i na świecie nie jest neutralny. Od lat działa w sposób, który wspiera tylko tych, którzy wpisują się w tradycyjny...
Ekwador, kraj o niezwykłym bogactwie przyrodniczym, ale równie dramatycznej historii politycznej – od krwawych zamachów stanu w XX wieku, przez...
Xawier Woliński: Prawicowa rewolucja kulturalna
Michał Peno: Gorzki posmak kultury - wszyscy jesteśmy włóczęgami
Adam Jaśkow: Skąd znowu ten Brecht
Piotr Sadzik: Odebranie prawicy monopolu na śmiech to kwestia życia i śmierci
Filip Ilkowski: Cały świat, sikorki i rewolucja pracownicza
Jarosław Klebaniuk: Jak pies
Przemysław Prekiel: Wielki budowniczy Radomia
Piotr Ikonowicz: Stawiają słuszną diagnozę, ale nie wyciągają z niej wniosków
Zamieszanie wokół naszego wyeksportowanego jeszcze przez komunę celebryty ożywiło też spory o charakterze religijno-moralnym. Czy karanie grzesznych postępków dwa razy: na ziemi (aresztem, więzieniem, rzeczoną kastracją) i w dniu sądu (czyśćcem, piekłem, odrodzeniem się w postaci świni lub pluskwy) jest niezbędne? Zasada behawioralna mówi, że nie powinno się karać za jeden czyn dwa razy. Surowe normy organizacji o charakterze duchowym wskazują jednak na konieczność dawania złu bardziej wszechstronnego odporu. Oprócz tak zawodnych środków jak wyrzuty sumienia czy wysoka temperatura w pośmiertnym kociołku postulowany jest więc społeczny ostracyzm, izolacja i odjęcie możliwości dalszego czynienia zła (niech tam, chemicznie, żeby uniknąć niebezpieczeństwa infekcji). Że też nikomu nie przyszło do głowy, a może tylko nikt nie podzielił się pomysłem, żeby spalić na stercie filmy przestępcy, przynajmniej te kręcone w czasowych okolicach grzesznego występku.
Jedno wedle duchowych wskazań jest pewne: tylko przykładna kara zadziała na wyobraźnię. A ta ostatnia rozbudzona została przez obrazki zgoła niewinne. Przecież przed laty, już po grzesznym czynie Romana P., największe autorytety moralne brały dzieci (znacznie młodsze niż trzynastoletnie) na kolana, głaskały po główce i całowały, śliniąc się przy tym. Przykład szedł więc z góry. Kochajcie dzieci – zdawał się brzmieć przekaz płynący do serc złaknionych moralnego drogowskazu. Być może niektórzy pobłądzili źle odczytując znaki. Być może nie potrafili rozróżnić pomiędzy dobrym a złym dotykiem, nie mówiąc już o dotyku takim sobie. Dużo jest niewiadomych w tej kwestii. Instytut Pamięci Narodowej miałby pełne ręce roboty, gdyby nie pilniejsze sprawy – rozliczenie zbrodni epoki, w której pito i jedzono wyłącznie ocet.
Najważniejszą, wcale nie odległą konsekwencją podniecenia, wytwarzanego przez dziennikarzy w sprawach o pedofilię jest zanik miłości do dzieci. Choć nawet sam P. kochał dzieci, to obecnie poproszony przez kilkuletnią dziewczynkę, a nawet chłopczyka: "Pobaw się ze mną wujku", odpowiem "Mowy nie ma. Oglądałoś, dziecko, "Nóż w wodzie"? Zaczyna się niewinnie, a potem będę puszczał bańki jak krokodyl". Choć może oddalę się w pośpiechu i nawet tego nie powiem, bo dziecinka niewinna gotowa poskarżyć rodzicielom, że straszyłem nożem, proponowałem wyprawę nad wodę i że wypuszczę jakieś bańki. Dzieci pozostaną więc samotne. Nawet ojcowie będą się mieć na baczności. Surowość i dystans – oto, co zdominuje relacje rodziców z potomstwem. Nikt nie będzie brał na kolana, nikt nie przytuli. Pocałunki białego ducha, owszem, w obecności entuzjastycznych tłumów, będzie można ujrzeć jedynie na archiwalnych filmach. Z czasem i te ich fragmenty zostaną surowo zakazane i przejdą do drugiego obiegu. Będą krążyć wśród pedofilów.
Jarosław Klebaniuk
